Olieverfschilderij ‘Turning point and some colours ‘ van Leo Wijnhoven

‘De Paradox in de vrijheid naar het moderne perspectief’

Het huidige Nederland anno 2016 is multicultureel en modern. De groep arbeidsmigranten, economische vluchtelingen en asielzoekers telt 1,7 inwoners. Dit zorgt naast de verrijking door culturele diversiteit ook voor problemen, ontevredenheid en onbegrip in de maatschappij. Vooroordelen, discriminatie, racisme, buitensluiting zijn ook aan de orde van de dag evenals etnische enclaves.

Vaak komen deze ‘allochtonen’ uit verre werelddelen zoals Afrika, Azië en Zuid-Amerika. De tradities, culturen en talen van de ‘Allochtonen’ kunnen enorm verschillen van de Europese ‘Autochtonen’. Niet alleen het spreken en het eten, maar ook hoe autochtonen en allochtonen in staat en bereid zijn elkaars verschillen te accepteren.

Integratie is het ‘toverwoord’.

Integreren, het opgaan van een minderheid in de dominante groep gebeurt op basis van vrijwilligheid, gelijkheid en respect. Behalve dat de minderheid naast de wetten óók de basiswaarden zoals b.v. de vrijheid van meningsuiting van het ‘gastland’ moet accepteren, zullen zowel autochtonen als allochtonen elkaars recht om te leven volgens eigen cultuur moeten respecteren, waarbij de overheid tevens de gebruiken van minderheden faciliteert. Integratie is een wederkerig proces en geldt dus voor allochtonen en autochtonen.

Olieverfschilderij ‘Entanglement’ van Leo Wijnhoven

Integratie gaat niet vanzelf.
In dat proces is het heel logisch dat mensen liever niet hun tradities aanpassen. Door het integreren met andere culturen verdwijnen immers oude tradities van beide groepen steeds meer. Culturen en tradities aanpassen is vaak iets wat dogmatisch, conflicterend verloopt, zowel voor de autochtonen als voor de allochtonen.

Zwarte Piet is daar een voorbeeld van, weigeren een oud racistisch kinderfeest aan te passen aan de gevoeligheden van minderheden is een verkeerd voorbeeld van integreren van ‘autochtonen’ en de religie dogmatisch practiseren zonder te liberaliseren/moderniseren is eveneens een teken van onvermogen of onwil van ‘allochtonen’ ten aanzien van de seculiere gevoelens/realiteit van het ‘gastland’.

  Iman Ali Khaled omarmde na haar vlucht uit Irak   ‘De Vrijheid naar het moderne perspectief’ in Nederland

Integratie en migratie een doorlopend proces.
Toenemende conflicten in Afrika, Azie en Midden-Oosten hebben het afgelopen jaar geleid tot de grootste vluchtelingenstroom sinds de 2e wereldoorlog. De massale ongecontroleerde oversteek per boot heeft bij ons voor tweespalt gezorgd over hoeveel vluchtelingen we aankunnen en hoe die moeten worden opgevangen.
Het ontbreken van een Europees vluchtelingenbeleid met naar rato gelijke verdeling per land heeft dat gevoel van verdeeldheid versterkt.
De groep die vluchtelingen verwelkomt, vrijwillig hulp aanbiedt en empathie toont versus de tegenstanders die zich afvragen waar de grens ligt dat de kosten nog betaalbaar zijn, die vreest voor eigen banen en zich afvraagt of de meeste vluchtelingen geen gelukzoekers zijn en hoe deze ongecontroleerde stroom onze veiligheid bedreigt.
 De vluchtelingen stroom zal aanhouden, ongeacht de opinies van beide groepen.

 

Iedereen zal er mee te maken krijgen, ondanks dat sommige landen meer opvangen vergeleken met anderen. Een nieuw Europees vluchtelingen beleid met gesloten grenzen aan de buitenkant maar met gecontroleerd ruimhartig toelatingsbeleid zonder tussenkomst van de hulp van dubieuze regimes als Turkije is wenselijk. Met goed verzorgde opvang rond de conflicthaarden. Immers de meeste mensen willen veilig overleven tot ze weer terug kunnen naar hun vertrouwde leven en omgeving. Voor de economische vluchtelingen zou een toelatingsbeleid moeten worden opgezet met aanvraag in het land van herkomst en alleen toegankelijk voor mensen die hier in de arbeidsmarkt nodig zijn. Dat bespaart nieuwe kanslozen later een leven hier aan de rand van armoede. Mensen die in een levensbedreigende situatie verkeren moeten hier altijd asiel kunnen aanvragen.

Olieverfschilderij ‘Victimhood’ van Leo Wijnhoven

Integratie en de falend NL beleid.
“Nieuwe Nederlanders” zullen nu en in de toekomst sneller en beter moeten integreren. Mensen pamperen en jarenlang in asielprocedures laten hangen heeft niet tot een geslaagde integratie geleid.
Tevens moet de overheid er voor zorgen dat de etniciteiten meer met elkaar te maken krijgen. Geen zwarte en witte scholen meer, waar vanaf jongs af aan al onderscheid wordt gemaakt. Geen bijzondere scholen maar openbare met veel les over alle religies en de moderne liberale interpretaties ervan, over culturele verschillen en over vrijheden van ons liberaal gedachtengoed. Geen discriminatie als het neer komt op aannemen van werknemers.

 Olieverfschilderij ‘Pamperen’ van Leo Wijnhoven

Integratie is reflectie van allochtonen én Autochtonen
Niet alleen de overheid heeft veel werk te doen, maar ook alle inwoners zelf. Autochtonen als allochtonen moeten meer openstaan en elkaar ontmoeten en elkaar leren waarderen en de verrijking willen zien ook met behoud van eigen cultuur. We zitten allemaal in hetzelfde land en uiteindelijk heb je elkaar wel nodig. Bijvoorbeeld de shoarmazaak op de hoek, of je Nederlandse buurman die je helpt bij je belastingaangifte.

• Multicultureel NL telt sinds 2015 17 miljoen inwoners met 200 nationaliteiten, waarvan 1,8 miljoen mensen niet in Nederland zijn geboren.

Derde bespiegeling van ArtCommunication over de moeizame weg uit de serie:

Sociaal duurzame transitie naar Integratie’

Amsterdam, woensdag 20 oktober 2016.

ArtCommunication

Stagiaire Charifa Benbouazza

ArtCommunicator Peter Debets

Geen tolerantie meer voor intolerantie.’ 

 Schilderij Leo Wijnhoven

Meer artikelen uit blad ‘Maand van de Filosofie ‘ van Paul Scheffer en Marli Huijer over ‘De vrijheid van de grens’ 

__________________________________

Continue reading →

Bijzonder onderwijs stagneert de integratie!

Kinderen in een klas met hetzelfde geloof en cultuur leren op jonge leeftijd minder van andere culturen, religies en gebruiken. Zouden ze naar een openbare school gaan, dan komen ze in contact met andere culturele en levensbeschouwelijke achtergronden dan hun thuis is aangeleerd.

Bovendien past bijzonder onderwijs niet meer in een tijd van ontzuiling.

Spanningsveld tussen ‘Art.23 Bijzonder onderwijs’ en ‘Art 1 Wet gelijke behandeling ’

Het spanningsveld tussen artikel 23(bijzonder onderwijs) en artikel 1(gelijke behandeling) van de grondwet past niet in deze tijd van felle discussies over discriminatie en racisme. Immers bijzondere scholen hebben namelijk het recht leerlingen te weigeren. Discriminatie wegens godsdienst, levensovertuiging, politieke gezindheid, ras, geslacht of welke grond dan ook, is niet toegestaan.”

Christelijke standpunten en christelijke politiek.

De christelijke politieke partijen in Nederland zoals de SGP, CDA en ChristenUnie pleiten uiteraard voor behoud van het bijzonder onderwijs. Zij vinden het fijn vinden dat er scholen zijn die les geven in wat de ouders hun kinderen van huis uit ook al hebben meegegeven.

De bijzondere school zou ook de keuze van de ouders kunnen spiegelen door hen in de klas in contact te brengen met kinderen van alle culturen en religies. Kinderen leren dan hun eigen afkomst nuanceren en kunnen gemakkelijker op een later tijdstip de keuze van hun ouders veranderen en zelf kiezen. Immers kinderen zijn geen bezit en hebben het recht om later zelfstandig te kiezen zonder eerst de ballast van de keuze van hun ouders, vaak met veel wrijving en conflicten, achter zich te kunnen laten.

Ouders, scholen en de christelijke politieke partijen zouden in deze tijd van polarisatie tussen autochtonen en allochtonen bovendien, door het eens te zijn met afschaffing van het bijzonder onderwijs, één van hun christelijke ‘stokpaardjes van mensen bij elkaar brengen’ waar kunnen maken in plaats van aan onbegrip, verdeeldheid/polarisatie mee te werken.

Statistieken

Ongeveer 79 % van de bevolking is voor afschaffing van het bijzonder onderwijs. Bovendien geeft 60 % aan niets meer met geloof te hebben. Dat 60 % van de scholen toch nog bijzonder is ligt grotendeels aan het feit dat er zeker op het platteland te weinig openbare scholen zijn in NL om een werkelijke vrije keuze te maken. Ouders sturen nog steeds hun kind dan meestal naar een christelijke school omdat er geen openbare op redelijke afstand tot hun huis is.

De politiek hindert integratie!

De echte reden dat artikel 23 , het bijzonder onderwijs nog niet is afgeschaft ligt, jawel u leest het goed, vooral bij de politiek, bij de niet christelijke partijen in het parlement. Achtereen volgende kabinetten en het parlement hebben schromelijk verzaakt Art. 23 af te schaffen uit angst om de stemmen van nieuwe religieuze kiezers (islamieten) mis te lopen en zo actief meegewerkt aan de polarisatie in de integratie van NL.

Schilderij Leo Wijnhoven ‘Entanglement’

In de Tv uitzending van Pauw van j.l 11 oktober wist Minister Schippers, op de vraag van Jeroen Pauw dat als ze de integratie echt wilde bevorderen beter eerst kon beginnen met de afschaffing van het bijzonder onderwijs, niet verder te komen dan het beschamende antwoord: ‘Ik wil niet weer die oude koeien uit de sloot halen’.

Edith Schippers-“Bijzonder onderwijs-Oude koeien en Populisme (Vanaf minuut 22.00 van fragment)

Eerste bespiegeling van ArtCommunication over de moeizame weg uit de serie:

Sociaal duurzame transitie naar Integratie’

De Paradox van de vrijheid

Alle culturen gelijkwaardig’ is een verschrikkelijke misvatting. Onze cultuur is een stuk beter dan alle andere. Wij staan voor de vrijheid, en wie dat niet kan accepteren, hoort hier niet thuis. ‘Kies een ander land, niet het onze,’ is de stevige boodschap van minister van Volksgezondheid Edith Schippers (VVD) tijdens de achtste Elsevier/HJ Schoo-lezing, die zij maandag 5 september j.l. uitsprak in de Rode Hoed in Amsterdam.

Heldere normen stellen.  Schippers vindt dat dat we de wetten die we hebben veel actiever moeten toepassen. ‘Lik op stuk geven.

Niet wegkijken.’ Ze pleit voor heldere normen aan nieuwkomers over wat we accepteren en wat niet, en waar onze grenzen liggen. Zij die het land binnenkomen, moeten meteen duidelijk worden gemaakt wat we van hen verwachten. Schippers (52) is sinds 2010 minister van Volksgezondheid, maar over de zorg wil ze het vanavond niet hebben.

Volgen Nee, het gaat haar om de vrijheid, die onder druk staan, en die we met verve moeten verdedigen. Hierover is geen compromis mogelijk, waarschuwt Schippers.

Het is haar niet alleen te doen om de vrijheid van onszelf, maar ook om die van anderen.

Vrouwen in migrantengemeenschappen bijvoorbeeld. ‘Misschien lijkt negeren de makkelijkste weg. Omdat we denken dat de langzaam oprukkende onvrijheid ons (…) niet zal raken. Fout, vindt Schippers. ‘Het raakt ons dieper dan we denken.’

Over de politieke islam: ‘Die heeft maar een doel. En dat is de democratie de nek omdraaien.’

Edith Schippers-Foto: Olivier Middendorp

Paradox van de vrijheid.

We kunnen de aanvallen op onze vrijheid niet langer ontkennen, vindt de bewindsvrouw. Ze noemt het de ‘paradox van de vrijheid’: we moeten ons met elkaar bemoeien, dat er grenzen zijn die moeten worden nageleefd. Schippers roept op om vooral geen subsidie meer te geven aan religieuze groepjes, maar de energie te besteden aan ‘iedereen die vooruit wil’.

Het moet gaan om je toekomst en niet om je afkomst.

‘Laten we vooral niet negeren dat er in Nederland nog altijd vrouwen opgesloten zitten en niet mogen werken.’

Het wordt de hoogste tijd dat Nederlanders die onze vrijheid en cultuur liefhebben, opstaan om deze verworvenheden te verdedigen, besluit Schippers.

Daartoe moet er een ‘vrijheidscoalitie’ komen, waarin iedereen welkom is.

Het gaat om onze gezamenlijke toekomst en die van onze kinderen. ‘We moeten onze stem laten horen. Voordat het te laat is.

Geen tolerantie meer voor intolerantie.’ 

 Schilderij Leo Wijnhoven

Voor volledige tekst van de lezing van minister Schippers ‘De paradox van de vrijheid’-05-09-2016 (Bron:Elsevier)