|
(Terug naar overzicht alle kunstenaars)
INFO KUNSTWERKEN
Klik voor grote afbeelding en meer info kunstwerk boven op afbeelding
INFORMATIE KUNSTENAAR
Domingos Martins
Geboren
1953 Pinheiro Brazil
Woonachtig
in Nederland
Opleiding
Kunstacademie Fortaleza
Nadat hij vier jaar aan de kunstacademie in Fortaleze had gestudeerd begon Domingos Martins (Pinheiro, Brazilië, 1953) als decorontwerper bij de televisie. Omdat hij zich verder wilde bekwamen als beeldend kunstenaar verhuisde hij naar Rio de Janeiro om zijn opleiding te voltooien aan de kunstacademie in de Braziliaanse hoofdstad. Maar het beviel hem daar niet. Hij kreeg het advies naar Europa te gaan. In 1983 vestigde hij zich dan ook als beeldend kunstenaar in Amsterdam, waar hij nog twee jaar lessen volgde aan de Rietveld Academie.
Aanvankelijk was zijn voornaamste inspiratiebron de Braziliaanse volkskunst. Later kwamen daar invloeden bij van Afrikaanse en Europese kunst. Daardoor maakte Martins’ stijl een ontwikkeling door van figuratief tot een meer geabstraheerde figuratie. Martins’ schilderijen zijn kleurrijk en vol vitaliteit. Maar hoewel ze vrolijk ogen, gaat er toch een melancholieke stemming van uit.
Deze tekst is gebaseerd op de tekst van Monique Held in de SBK Amsterdam uitgave ‘Windstreken IV’.
Domingo Martins : a passionate artist
Domingo Martins, master in the art of living, exchanged his native country Brazil for Holland in 1983. Immediately after his arival he let Holland share in his wide range of talents. As a dancer he acted in a theatre group, as an energetic organizer he was the driving force of many Brasilian cultural events, in which especially the music and folklore of his motherland were brought out into th limelight. He was also the founder of Amsterdam Sambaschools ‘Salgueiro’ and ‘Manguera d’Amsterdam’. He designed choreographics and prize-winning constumes. And last but not least, he settled in Amsterdam as a visual artist.
In Holland Martins has become very much aware of being Brazilian. In his paintings he gives testimony of this. He drew his inspiration from the so-called folk art or primitive art. Later he also got influenced by African and European art, especially by the French artist of the first half of this century, of whose work beautiful examples can be found in the collections of the museums of São Paulo. There he first got aquanted with artists like Léger, Matisse, Picabia and Picasso.
In his native village Pinheiro, close to São Luís, the capital of Maranhão in the north-east of Brazil- thirteen thousend kilometres from Holland- he got in touch with local artists. His paintings from the seventies show the strong influence of his native and primitive painting-style from Maranhão. Martins painted folkloristic scenes with large groups of people, processions and parades. Crowds of poor people lost in the masses. He paints the people rather than the folklore. His people. They have no individuality , they look like the cogs in a machine, with no will of their own. His paintings from that time are a homage to the majority of the Brazilians: the poor, whom he belonged to himself. Martins misses their warmth and knows their suffering.
In the eighties his style becomes more colourful, more expressionist and more abstracted. But the human figure always remains recognizable. Attention is focused on one single figure in the painting. This is propably the influence of Holland with its individualism and need for privacy. In spite of the bright colours- especially red, yellow and blue- and the vitality that this recent paintings radiate, concentration and tranquility are prevalent. Or is it a seeming tranquility? One is struck by the eyes of stylized figures, the contour-lines and the hands. The fingers look cogwheels. Man as a part of machine, helplessly trapped in his surroundings. Chaplin’s ‘Modern Times’ revised by Domingo Martins.
From the crowd in the earlier paintings attention now turns to the tragedy of the individual. Martins ofen paints him as a robot-like stiff figure and thus refers to Léger’s paintings of workers. But ther is notthing of the glorification or optimism there is in Léger. It is rather wistfulness, melancholy and loneliness that are represented. Nostalgia for the tropics, for the green and yellow colours of Brazil? Martins paints moods. Woman is always the metaphor of thes feelings, the muse, for Martins. Woman as Maria, woman as the seducer, woman as the mother,as the symbol of security, as the symbol of the warmth of Brazil.
Beside his intuitive style of drawing with the quick contour-line, the colours bear an autonomous character.Martins’ paintings are about line, colour and feeling, about form and content, like all good art.
Paul Donker Duyvis
Domingos Martins: een gedreven kunstenaar
De levenskunstenaar Domingos Martins verruilde in 1983 zijn geboorteland Brazilië voor Nederland. Meteen na aankomst liet hij Nederland delen in zijn veelzijdige talenten. Als danser figureerde hij in een theatergroep, als energiek organisator was hij de motor van vela Braziliaanse culturele evenementen waarin vooral de (volks)muziek en folklore van zijn moederland voor het voetlicht werden gebracht. Hij was onder andere oprichter van de Amsterdamse Sambaschool Manguera. Hij ontwierp choreocrafieën en priiswinnend kostuums. En last but not least, hij vestigde zich als beeldend kunstenaar in Amsterdam.
In Nederland is Martins zich zeer bewust geworden Braziliaan te zijn. In zijn schilderijen lgt hij hiervan getuigenis af. Zijn inspiratie putte hij in eerste instantie uit de zogenaamde volkskunst of primitieve kunst en de folklore uit zijn geboortestreek. Later kwamen daar invloeden bij van de Afrikaanse en Europese kunst, vooral van de franse kunstenaars van de eerste helft van deze eeuw, waarvan prachtige voorbeelden te zien zijn in de collecties van de musea in São Paulo. Daar maakte hij voor het eerst kennis met kunstenaars als Léger, Matisse, Picabia en picasso.
In zijn geboortedorp Pinheiro, dichtbij São Luìs, de hoofdstad Maranhão in het noordoosten van Brazilië, dertien duizend kilometer van Nederland, kwam hij in aanraking met de lokale kunstenaars. Zijn schilderijen uit de jaren zeventig laten zien hoe sterk de invloed van deze naïve en primitivistische schilderstijl uit Maranhão was. Martins schilderde folkloristische taferelen met grote groepen mensen, processies en optochten. Drommenare mensen, die opgaan in de massa.Hij schildrt meer het volk dan de folklore. Zijn volk. De mensen hebben geen individualiteit,zij lijken een willoos radertje in een groter geheel. Zijn schilderijen uit die tijd zijn een homage aan de meerderheid van de Brazilianen: de armen, waaartoe hijzelf ook behoorde.
In de jaren tachtig wordt zijn stijl kleurrijker, expressionistischer en geabstraheerder. De menselijke figuur blijft echter altijd herkenbaar. De aandacht wordt gericht op een enkele figuur in het schilderij. Waarschijnlijk de invloed van Nederland met zijn individualisme en behoefte aan privacy. Ondanks de felle kleuren- vooral rood, geel en blauw- en de vitaliti die zijn recente schiderijen uitstralen, heerst er concentratie en rust. Of betreft het bedriegelijke rust? Opvallend zijn de ogen van de gestileerde figuren, de contourlijnen en de handen. De vingers lijken op tandraderen. De mens als onderdeel van de machine, hulpeloos verstrikt in zijn eigen omgeveng. Chaplins ‘ Modern Times’, herzien door Domingos Martins.
Voor de mensenmassa’s uit vroegere werken komt nu de aandacht voor de tragiek van de individuele mens.Vaak schildert hij deze als als een robotachtige stijve figuur en verwijst daarmee naar de schilderijen van arbeiders van Lèger. Van de verheerlijking op optimisme zoals bij Lèger is geen sprake. Veeleer worden weemoed, melancholie en eenzaamheid verbeeld. Heimwee naar de tropen, naar de groene en gele kleuren van Brazilië? Martins schildert gemoedstoestanden. De metafoor van deze gevoelens, de muze, is voor Martins altijd de vrouw. De vrouw als verleidster, de vrouw als moeder, als symbool van geborgenheid,als symbool van de warmte van Brazilië.
Naast zijn intuïtieve tekenstijl met de snelle contourlijn, dragen de kleuren een autonoom karakter. De schilderijen van Martins gaan over lijn, kleur en gevoel, over vorm en inhoed zoals alle goede kunst
Paul Donker Duyvis
Domingo’s Martins: um artista apaixonando
Domingo Martins, para quem viver é uma arte, trocou sua terra natal, o Brasil, pela Holanda em 1983. Imediatamente após sua vinda, ele compartilhou sua aquarela de talentos com a Holanda. Como bailarino ele figurou em diversos grupos de teatro. Como organzador enérgico foi ele o motor de muitas atvidades culturaus brasileiras, nas quais a música e folclore do seu país natal tinham um destaque especial. Ao lado disto, ele fundou em Amsterdam duas escolas de sambas, Salgueiro en 1984 e Manguera em 1986. Foi autor de coreografias e de fantasias premiadas. E por último, mas não menos importante, ele se estabeleceu em Amsteradm como pintor.
Na Holanda o Martins se deu conta de ser brasileiro. Ele demonstra isso claramente nas suas pinturas. Sua insperação está ligada à assim chamanda arte popular o primitiva.
Mais tarde ele sofreu influência da arte africana e européia, especialmente dos artistas franceses do começo do século, dos quais algumas obras se encontram na coleção de museus de São aulo. Lá ele fez seus primeiros contatos com as obras de Léger, Matisse, Picabia e Picasso.
Na sua cidade natal Pinheiro, perto de São Luís, ele convivia com os artistas de região. No seus trabalhos dos anos setenta pode ser visto a grande influência ínsita e primitiva do Maranhão. Martins pintou Quadros folclóricos con grandes groupos de pessoas, procissões e desfiles. Multidões de gente pobre peridas nas massas. le pintou mais o povo que o folcolre. Sua gente, como parte de um total. São peças numa máquina, involuntáriamente envolvidas numa tarefa maior Seu trabalho daquela época é uma homenagem à maioria dos brasileiros: os pobres, como ele também já foi. omingos sente falta do calor e do cotidiano do seu povo.
Na década dos oitenta, seu estilo se torna mais colorido, mais expressionista e mais abstrato também. Entretanto, a figura humana continua distinguível. A atenção se concentra numa simples figura do quadro. Isto é provalmente devido `a influência da Holanda, com seu individualismo e sua necessidade de vida particular. Apesar das cores vivas- especialmente o vermelho, o amarelo e o azul- e a força vital que suas pinturas mais recentes irradiam, concentração e tranquilidade é qeu predominam. Ou será qeu uma tranquilidqdq aparente? Os olhos das figuras estilades, as linhas de cor e as mãos, são impressionantes. Os dedos paracem rodas dentales. O homem como peça de uma máquina, abandonado nas garras do seu ambiente. Em suma, o ‘ Modern Times’ do Chaplin, versão Domingos Martins.
Das multidõe nos seus primeiros quadros, o assunto que chama atençao mudou para a tragédia do indivíduo. Martins o pinta frequentemente coma uma figura robotzida imóvel, o que nos lembra as pinturas de trabalhadores do Léger.Mas não há nada do otimisto, da adoraço que tem no Léger, e sim a saudade, a melancolia e solidão é que estão mais presentes.
Saudade do país tropical, do verde e amarelo brasilero? O Martins pinta estados de ânimo. A mulher é sempre um metáfora para essas emoções, a musa do Martins. A muhler como Maria, mulher como sedutora, mulher como mãe símbolo de segurança e símbolo do calor do Brasil.
Ao lado do seu de desenho intuitivo, com um contorno voluvel de linhas, as cores trazem um caráter todo seu. As pinturas do Martins são sobre linha, cor e emeçõe, sobra forma e conteúdo, como em todas as belas artes.
Paul Donker Duyvis