‘De Paradox in de vrijheid naar het moderne perspectief’
Het huidige Nederland anno 2016 is multicultureel en modern. De groep arbeidsmigranten, economische vluchtelingen en asielzoekers telt 1,7 inwoners. Dit zorgt naast de verrijking door culturele diversiteit ook voor problemen, ontevredenheid en onbegrip in de maatschappij. Vooroordelen, discriminatie, racisme, buitensluiting zijn ook aan de orde van de dag evenals etnische enclaves.
Vaak komen deze ‘allochtonen’ uit verre werelddelen zoals Afrika, Azië en Zuid-Amerika. De tradities, culturen en talen van de ‘Allochtonen’ kunnen enorm verschillen van de Europese ‘Autochtonen’. Niet alleen het spreken en het eten, maar ook hoe autochtonen en allochtonen in staat en bereid zijn elkaars verschillen te accepteren.
Integratie is het ‘toverwoord’.
Integreren, het opgaan van een minderheid in de dominante groep gebeurt op basis van vrijwilligheid, gelijkheid en respect. Behalve dat de minderheid naast de wetten óók de basiswaarden zoals b.v. de vrijheid van meningsuiting van het ‘gastland’ moet accepteren, zullen zowel autochtonen als allochtonen elkaars recht om te leven volgens eigen cultuur moeten respecteren, waarbij de overheid tevens de gebruiken van minderheden faciliteert. Integratie is een wederkerig proces en geldt dus voor allochtonen en autochtonen.
Olieverfschilderij ‘Entanglement’ van Leo Wijnhoven
Integratie gaat niet vanzelf.
In dat proces is het heel logisch dat mensen liever niet hun tradities aanpassen. Door het integreren met andere culturen verdwijnen immers oude tradities van beide groepen steeds meer. Culturen en tradities aanpassen is vaak iets wat dogmatisch, conflicterend verloopt, zowel voor de autochtonen als voor de allochtonen.
Zwarte Piet is daar een voorbeeld van, weigeren een oud racistisch kinderfeest aan te passen aan de gevoeligheden van minderheden is een verkeerd voorbeeld van integreren van ‘autochtonen’ en de religie dogmatisch practiseren zonder te liberaliseren/moderniseren is eveneens een teken van onvermogen of onwil van ‘allochtonen’ ten aanzien van de seculiere gevoelens/realiteit van het ‘gastland’.
Iman Ali Khaled omarmde na haar vlucht uit Irak ‘De Vrijheid naar het moderne perspectief’ in Nederland
Integratie en migratie een doorlopend proces.
Toenemende conflicten in Afrika, Azie en Midden-Oosten hebben het afgelopen jaar geleid tot de grootste vluchtelingenstroom sinds de 2e wereldoorlog. De massale ongecontroleerde oversteek per boot heeft bij ons voor tweespalt gezorgd over hoeveel vluchtelingen we aankunnen en hoe die moeten worden opgevangen.
Het ontbreken van een Europees vluchtelingenbeleid met naar rato gelijke verdeling per land heeft dat gevoel van verdeeldheid versterkt.
De groep die vluchtelingen verwelkomt, vrijwillig hulp aanbiedt en empathie toont versus de tegenstanders die zich afvragen waar de grens ligt dat de kosten nog betaalbaar zijn, die vreest voor eigen banen en zich afvraagt of de meeste vluchtelingen geen gelukzoekers zijn en hoe deze ongecontroleerde stroom onze veiligheid bedreigt.
De vluchtelingen stroom zal aanhouden, ongeacht de opinies van beide groepen.
Iedereen zal er mee te maken krijgen, ondanks dat sommige landen meer opvangen vergeleken met anderen. Een nieuw Europees vluchtelingen beleid met gesloten grenzen aan de buitenkant maar met gecontroleerd ruimhartig toelatingsbeleid zonder tussenkomst van de hulp van dubieuze regimes als Turkije is wenselijk. Met goed verzorgde opvang rond de conflicthaarden. Immers de meeste mensen willen veilig overleven tot ze weer terug kunnen naar hun vertrouwde leven en omgeving. Voor de economische vluchtelingen zou een toelatingsbeleid moeten worden opgezet met aanvraag in het land van herkomst en alleen toegankelijk voor mensen die hier in de arbeidsmarkt nodig zijn. Dat bespaart nieuwe kanslozen later een leven hier aan de rand van armoede. Mensen die in een levensbedreigende situatie verkeren moeten hier altijd asiel kunnen aanvragen.
Olieverfschilderij ‘Victimhood’ van Leo Wijnhoven
Integratie en de falend NL beleid.
“Nieuwe Nederlanders” zullen nu en in de toekomst sneller en beter moeten integreren. Mensen pamperen en jarenlang in asielprocedures laten hangen heeft niet tot een geslaagde integratie geleid.
Tevens moet de overheid er voor zorgen dat de etniciteiten meer met elkaar te maken krijgen. Geen zwarte en witte scholen meer, waar vanaf jongs af aan al onderscheid wordt gemaakt. Geen bijzondere scholen maar openbare met veel les over alle religies en de moderne liberale interpretaties ervan, over culturele verschillen en over vrijheden van ons liberaal gedachtengoed. Geen discriminatie als het neer komt op aannemen van werknemers.
Olieverfschilderij ‘Pamperen’ van Leo Wijnhoven
Integratie is reflectie van allochtonen én Autochtonen
Niet alleen de overheid heeft veel werk te doen, maar ook alle inwoners zelf. Autochtonen als allochtonen moeten meer openstaan en elkaar ontmoeten en elkaar leren waarderen en de verrijking willen zien ook met behoud van eigen cultuur. We zitten allemaal in hetzelfde land en uiteindelijk heb je elkaar wel nodig. Bijvoorbeeld de shoarmazaak op de hoek, of je Nederlandse buurman die je helpt bij je belastingaangifte.
• Multicultureel NL telt sinds 2015 17 miljoen inwoners met 200 nationaliteiten, waarvan 1,8 miljoen mensen niet in Nederland zijn geboren.
Derde bespiegeling van ArtCommunication over de moeizame weg uit de serie:
Sociaal duurzame transitie naar Integratie’
Amsterdam, woensdag 20 oktober 2016.
ArtCommunication
Stagiaire Charifa Benbouazza
ArtCommunicator Peter Debets
Geen tolerantie meer voor intolerantie.’
